کد مطلب:19634 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

آيا رهبانيت و عزلت مايه قرب خداوند مي باشد ؟

بي ترديد در اسلام عزيز براي قرب به خداوند راهها و روشهايي بيان شده است ، چرا كه اين مكتب مي خواهد انسان را به كمال برساند و اگر روشمند نباشد ، ناقص است . به همين خاطر در كلمات پيامبر « ص » و ائمه اطهار « عليهم السلام » ابتداء و انتهاي حركتها روشن شده است . چنانكه فرموده اند : « اول العلم معرفة الجبار و آخره تفويض الامر اليه ؛ اول دانش ، شناخت خدا و پايان آن سپردن امر به خداست » .
اما در اين زمينه راههايي خود ساخته از طرف مسلمانان و يا تحت تأثير مكاتب ديگر ارائه شده كه از متن اسلام نيست و با مخالفت شديد اولياي دين مواجه شده است .
خلاصه اينكه هر طرح باروري اخلاق يا سير و سلوك بايد استناد داشته باشد . در مورد رهبانيت در سند اصيل مكتب ، يعني قرآن آمده است : « و رهبانية ابتدعوها ما كتبناها عليهم ؛ رهبانيتي كه ابداع كرده اند ما بر آنان مقرر نداشته بوديم » .
{P - سوره حديد ، آيه 27 . P}
اما چنانكه گذشت ، بينش جامع اسلام براي حركت معنوي مؤمن جرياني را پيش بيني نموده است كه در آن به جاي عزلت ، تفكر و خلوت با خويش پيشنهاد شده است . اين ساعات خلوت براي انديشه و تأمل گاه در دل شب يا در فضاهاي كم جمعيت ميسر مي شود و گاه در شلوغ ترين مكانها نيز امكان پذير است .
انسان بايد قواعد اين حركت را بياموزد . در احاديث آمده است كه ابتداي عبادت صمت و سكوت است . هنگامي كه چنين خلوتي را با خويش داشتيم ، معبودهاي خود را مرور مي كنيم و صفات برجسته آنان را مقايسه مي كنيم و به انتخاب مي رسيم . خداوند هم مي داند ( عليم ) ، هم مي تواند ( قدير ) ، هم بخشنده است ( رحمان ) ، هم بخلي ندارد ( رحيم ) اما بت ها و معبودهاي ديگر جز فقر و نياز چيزي ندارند . اين تفكر و مقايسه به انتخاب آگاهانه و عاشقانه مي انجامد و اين چنين سالك قرب خداوند را مي طلبد .